သတိ ရေပါင္း မ်ားစြာျဖင္႔ အေ၀းတစ္ေနရာ ကေန မိုင္ေလးထံ စာေရးႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ အခုခ်ိန္ မိုင္...ေနေကာင္းသလား။မိုင္...ေနေကာင္း က်န္းမာ ဘို႔ရန္ အၿမဲပဲဆုေတာင္း ေပးပါတယ္။ မိုင္...ခုခ်ိန္ဘာေတြ ေတြးေန သလဲ။မိုင္...အခုခ်ိန္ဆိုရင္ တို႔ေတာင္ေပၚ မွာ ခ်ယ္ရီေတြ ေတာင္ဇလပ္ပန္းေတြ ပြင္႔ေတာ႔ မွာပဲေနာ္။
ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို ဒီဇင္ဘာေဆာင္းလရက္ေတြ ေရာက္လာၿပီ ဆိုေတာ႔ လြမ္းစရာေတြ လည္းျဖစ္မွာေပါ႔ေနာ္။ခရစၥမတ္လည္း ေရာက္လုၿပီ။ဟိုး တစ္ခ်ိန္က ေပ်ာ္စရာ သီခ်င္းေလးေတြဟာ အခုေတာ႔ လြမ္းစရာ သီခ်င္းေလးေတြ အျဖစ္ ေျပာင္းျပန္ စီးဆင္းေနပါေတာ႔တယ္။ တစ္ခ်ိန္က အတူတူ သီဆိုဖူးတဲ႔ သီခ်င္း ေလးေတြကို တစ္ခါတစ္ခါ ညည္းဆိုျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဒါဘာေၾကာင္႔လဲ သိလား...သတိရလြန္းလို႔ပါ။
အခုခ်ိန္ဆိုရင္ ခ်ယ္ရီေတြ ေတာင္ဇလပ္ေတြ မကေတာေတာင္ေတြမွာ ပန္းေရာင္စံုမ်ား စံုလင္စြာ ဖူးပြင္႔ေ၀ ဆာ လွပေနမွာပဲေနာ္။ တို႔ရဲ႕ ေတာင္ေပၚရြာေလးနဲ႔ မိုင္ေလးကို လြမ္းလိုက္တာကြာ။ကိုယ္ ေရာက္တဲ႔ ေနရာမွာေတာ႔ ဘာေပ်ာ္စရာမွ မရွိဘူး။အိမ္ေတြ ၿခံေတြ အရာရာေတြနဲ႔ ျပည္႔စံု ေပမယ္႔ ငါတို႔ရြာေလးလို ေပ်ာ္စရာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။
တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ သမုဒၵရာႀကီးေတြ...အခါခါ ေတာင္တန္းႀကီးေတြ အထပ္ထပ္ ကာဆီး ပိုင္းျခား ထားေပမယ္႔ မျမင္နိုင္တဲ႔ သံေယာဇဥ္ ႀကိဳးကေတာ႔ သြယ္တန္းေန ဆဲပဲ မိုင္...။ရာသီေတြ အလီလီ ေျပာင္းလဲၿပီး ႏွစ္ေတြ အခါခါ ေဟာင္းသြားေပမယ္႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ ရင္႔က်က္မႈနဲ႔အမွ် ပိုၿပီး ခိုင္မာေနဆဲပါ။
မိုင္...ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္သြားရင္လည္း လူေတြက နာမည္ႀကီး မင္းသား လာေန သလို ၀ိုင္းၾကည္႔ၾကတယ္။ေနာက္မွာ ေကာင္မေလးေတြက ခူးခူးခစ္ခစ္ ရယ္ၾကတယ္။အဂၤလိပ္ စကားလည္း ေရေရလည္လည္ မေျပာ တတ္ေတာ႔...ဟိုးတစ္ခါတုန္းက ခရစၥမတ္မွာ မ်က္ႏွာကို အ၀တ္နဲ႔ပတ္ၿပီး ပစၥည္းတစ္ခုခု ကိုလိုက္ရွာတဲ႔ ကစားနည္းလိုပါပဲ။အေမွာင္ထဲ စမ္းတ၀ါ၀ါနဲ႔ ေန႔စဥ္ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းေနတယ္။ငါတို႔ ခရစၥမတ္ မွာေတာ႔ အဲလိုကစားေနတဲ႔ခ်ိန္မွာ ေဘးမွာ မိုင္ႏွင္႔အတူ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ိုင္းရယ္ အားေပးလို႔ ေပ်ာ္စရာေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။
မိုင္...မွတ္မိေသးသလား မသိ။ငါတို႔ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အဂၤလိပ္ ဆရာက သူ႔မ်က္မွန္ သပ္လိုက္ ျဖဳတ္လိုက္နဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ ေရွ႕မွာ အလွျပတာနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ကုန္ေနတယ္။ငါတို႔ ေရၾကည္႔ ဖူးေသးတယ္ေနာ္။၄၅ မိနစ္ တစ္ခ်ိန္မွာ ဆရာက သူ႔မ်က္မွန္ ျဖဳတ္လိုက္ သပ္လိုက္တာ ၇၉ႀကိမ္တိတိ ရွိတယ္ေနာ္။အဲဒါေၾကာင္႔ ငါတို႔ ေက်ာင္းမွာလည္း သင္ခန္းစာေတြ မေၾကလို႔ ဒီလို သူမ်ားနိုင္ငံမွာ ဒုကၡ ေရာက္ေနတာေပါ႔။
မိုင္...ဟိုးတစ္လက စာေရးတာ မေရာက္ဖူးနဲ႔ တူတယ္။ဘယ္သူမွ မသိတဲ႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ေတြဟာ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲ အသည္းထဲမွာပဲ သိမ္းဆည္းရေအာင္ေနာ္။ျပန္ဆံုဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္း ေ၀းတထက္ေ၀းေနတဲ႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ေတြဟာ ေမ႔ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္းလည္း ရင္မွာ နာက်ည္းလြန္းတယ္။
နက္ျဖန္ေန႔မွာ အသက္ရွင္ေသးရင္ ခ်စ္ခြင္႔ေတာ႔ရွိေသးတယ္...ေမွ်ာ္လင္႔ခြင္႔ရွိေသးတယ္....မိုင္။ေနာင္ဘ၀မွာ ျပန္ဆံုဖို႔ ဆုေတာင္းဖို႔လည္း ေနာင္ဘ၀ ဟာသိပ္မေသခ်ာဘူး မိုင္ရယ္။ကံၾကမၼာ ဟာ တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ရက္စက္လြန္းတယ္။ကံမကုန္ရင္ ျပန္ဆံုမယ္...ဆိုတဲ႔စကား လိုပဲ ျပန္ဆံုႏိုင္မယ္႔ အျဖဴေရာင္ေန႔ ေလးကိုပဲ ေမွ်ာ္လင္႔ရင္းနဲ႔ လုပ္စရာေတြ ဆက္လုပ္ရဦးမယ္။ဒီလိုပဲ တို႔ႏွစ္ေယာက္ လူခ်င္း ေ၀းေပမယ္႔ သြယ္တန္းေနတဲ႔ သံေယာဇဥ္ ႀကိဳးေလးက တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ေတြကို ပိုၿပီး ခိုင္မာေအာင္ ရစ္ေႏွာင္ ဆက္သြယ္ေပး မွာပါ။
မိုင္ေလးအတြက္
မိုင္....မင္းကိုငါယံုၾကည္တယ္။
မိုင္...ထာ၀ရ ခ်စ္ေနမယ္....ဆက္ခ်စ္ေနဦးမယ္။
မိုင္...ဒီစာ ကို ဒီမွာပဲ ရပ္နားလိုက္ေတာ႔မယ္ေနာ္။
မိုင္...ဒီစာကိုဖတ္ၿပီး ဒီည အိပ္လာေသာ အခါ အိပ္မက္ လွလွေလးမက္နိုင္ပါေစလို႔။
မိုင္...ဒီည မင္းနဲ႔ငါ မိုးေပၚမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ သာေနတဲ႔ လမင္းႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဆံုရေအာင္ေနာ္။
သိပ္ခ်စ္တဲ႔...မိုင္
0 comments:
Post a Comment